Νέα από την ευρωπαική οικογένεια των λαών, η Ευρώπη τιμώρησε την Ελλάδα προς παραδειγματισμό

(Απόσματα από το άρθρο «Neues aus der europäischen Völkerfamilie, an Griechenland wird ein Exempel statuiert“ από το γερμανικό περιοδικό Gegenstandpunkt 2 – 2015 - www.gegenstandpunkt.com )

1.      Η Ευρώπη τιμώρησε την Ελλάδα προς παραδειγματισμό – οι φύλακες του ευρώ διευκρινίζουν το εξής

·         Η τήρηση των δεσμεύσεων απέναντι στην Ευρώπη δεν πρέπει να εξαρτάται από εκλογές. Κανένας λαός δεν μπορέι να αποφασίσει με τον ψήφο του αν θα τηρηθούν αυτές οι δεσμεύσεις ή όχι. Ο λαός δεν κάθοριζει με τον ψήφο του τα δημόσια συμφέροντα, αλλά ευθύνεται για τα αμετάκλητα συμφέρονατα της κυριαρχίας του. Στην Ενωμένη Ευρώπη αυτό σημαίνει ο λαός ευθύνεται για το καθεστώς του ευρώ το οποίο η εθνική κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να εκτελέσει. Η «λογική» που ισχύει στην Ενωμένη Ευρώπη είναι, αυτονόητο για τον κ.Σοίπλε έτσι ώστε αυτός, αλλά και «κανένας άλλος» να μην καταλαβαίνει τις εναλλακτικές πολιτικοοικονομικές προτάσεις του κ.Βαρουφάκι, του τέως υπουργού οικονομικών της Ελλάδας.

·         Μία εναλλακτική λύση για την οποία υπέβαλλε αίτηση η ελληνική κυβέρνηση δεν γίνεται σε καμία περίπτωση δεκτή στην Ευρώπη. Ενα καθεστώς χρήματος προς όφελος του λαού, ενα καθεστώς που λαμβάνει περισσότερο υπόψη το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού και τις κοινωνικές σκοπιές του κράτους από την αξιοπιστία του δημόσιου χρέους, από τους υπολογισμούς των χρηματοπιστωτικών καπιταλιστών – στους οποίους η Ελλάδα δεν ανταποκρίνεται – από τις απαιτήσεις των πολιτικών ευρώ-δανειστών δεν γίνεται στην Ευρώπη. Δάνεια για την διασφάλιση του κράτους πρόνοιας αυτό είναι κατάχρηση του κοινού νομίσματος.

·         Ενα κράτος μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης όπως η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει την εθνική κυριαρχία της να αποφασίσει μεταξύ δεδομένων εναλλακτικών λύσεων. Η Ελλάδα πιέστηκε να επιλέξει – είτε ευρώ είτε εθνική κυριαρχία. Λεφτά και δάνειο, αποφύγη της χρεοκοπείας υπάρχουν μόνο με υποταγή σε μια δημοσιονομική πολιτική την οποία δεν καθορίζει το ελληνικό κρατος. Πιστωτική βοήθεια για την διατήρηση της εξυπηρέτησης του χρέους και την βασική λειτουργία του κράτους υπάρχει μονο ύπο την επιτήρηση της εφαρμογής ενός προγράμματος λιτότητας με το οποίο το κράτος το ίδιο εκτελεί την κρίση για την Ελλαδα ότι δεν είναι πιά ικανή για δικαιοπραξία κατά τους κανόνες του ευρώ.

2.      Η αντίφαση της Ευρωζώνης

Η αντίφαση της Ευρωζώνης είναι πως (αυτή) αποτελείται από κράτη που έχουν ένα κοινό νόμισμα αλλά ταυτόχρονα (και) ανταγωνίζονται. Ανταγωνισμός σημαίνει ότι η οικονομική επιτυχία ενός κράτους-μέλους είναι η αποτυχία των άλλων.

Με την είσοδο στην ΟΝΕ η Ελλάδα – όπως και τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης – έχει απαρνηθεί την εθνική νομισματική κυριαρχία για να την εξασκήσουν από κοινού. Αυτό έκανε για να αντικαταστήσει τη δραχμή με το μαχητικό ευρώ. Μαχητικό είναι το ευρώ γιατί βασίζεται στην οικονομική δύναμη όλης της Ευρώπης. Με το ευρώ η Ελλάδα έλπιζε να διευκολυνθεί η κρατρική πρόσβαση στην πίστωση, μια έλπιδα που για μερικά χρόνια έγινε πραγματικότητα.

Στην κρίση το χρηματοοικονομικό κεφαλαίο άρχισε να διακρίνει μεταξύ επιτυχημένων και μη επιτυχημένων κράτων της Ευρωζώνης με το αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα κάθε φερεγγυότητα και μ’αυτήν κάθε ικανότητα πληρωμής. Αφού η νομισματική κυριαρχία είναι στα χέρια της ΕΚΤ η Ελλάδα δεν μπορεί πια να έχει την ικανότητα πληρωμής μέσω της κυριαρχικής πράξης να εκτηπώσει το δικό της νόμισμα.

Απαιτούν οι αρμόδιοι θεσμοί της Ευρωζώνης από την Ελλάδα ότι με την ήττα στον ανταγωνισμό λόγω της παραίτησης της νομισματικής κυριαρχίας επίσης έχασε την αρμοδιότητα σχετικα με το προϋπολογιμσό της. Πιστωτική βοήθεια για την Ελλάδα υπάρχει μόνο αν λάβει τα απαιτούμενα μέτρα και τα υλοποιήσει κάτω από την εποπτεία των εξωτερικών ελέγκτων. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπη με την συνέπεια του παραλογισμού ενός κοινού νομίσματος για κράτη που μεταξύ τους ανταγωνιζόνται.

3. Η πρόοδος της νομισματικής ένωσης σε μια νέα ποιότητα

Η θέση των πολιτικών παράγοντων όταν ίδρυσαν τη νομισματική ένωση ήταν, ότι ένα κοινό νόμισμα το οποίο βασίζεται στην ανάπτυξη όλης της Ευρώπης πρέπει να είναι σε κάθε περίπτωση προς όφελος του καθένα κράτους της Ευρωζώνης.

Στην κρίση τα κράτη μέλη διαφέρουν ανάλογα με την επιτυχία τους και αξιολογούνται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο όσον αφορά τη δική τους βάση ανάπτυξης με συνέπεια – τα αποτυχημένα κράτη να χάσουν την φερεγγυότητα τους ενώ ταυτόχρονα να προμηθεύουν τα επιτυχημένα κράτη – ιδιαίτερα τη Γερμανία – με όσα δάνεια ζητούν.

Τα κράτη, στον ανταγωνισμό νικητές και ηττημένοι, θέτουν διαφορετικά αιτήματα σχετικά με την νομισματική και πιστωτική πολιτική της κοινότητας. Για το χρηματοπιστωτιτικό κεφάλαιο τίθεται το θέμα του πολιτικού κουμάντου. Υπάρχει μία εξουσία η οποία εγγυάται για το κοινό νόμισμα; Αν ναι, ποιά εξουσία είναι; Το Βερολίνο έχει αναδειχτεί στην πραγματικά ηγετίδα δύναμη, η οποία εγγυάται όχι μόνο για το κοινό νόμισμα αλλά και για την ύπαρξη της αδιάλυτης νομισματικής ένωσης.

Ως αναπληρωτής κυρίαρχος λειτουργούν οι θεσμοί της ΕΕ και την χάραξη πολιτικής (αρμοδιότητα χάραξης κατευθύνσεων) μέσα σ’αυτους την έχει το Βερολίνο. Η Γερμανία επιβάλλει έναν νέο κανονισμό στην Ευρώπη χρησιμοποιόντας την πίστωση της Ευρωζώνης ως όπλο. Χωρίς υποταγή της εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής στις απαιτήσεις ενός παγκόσμιου ισχυρού νομίσματος η Ευρώπη δεν υφίσταται πια. Γιά αυτό η Ελλαδα είναι το παράδειγμα.

4. Η εντολή να ξανακερδίζει η Ελλάδα τη βιωσιμότητα του χρέους της δεν στοχεύει την εξυγίανση του κρατικού προϋπολογισμού

Η Ελλάδα αναγκάζεται υπό την αιγίδα της πραγματικής εξουσίας που εγγυάται το ευρώ – της Γερμανίας – να παραδεχτεί πως δεν συμβάλλει (συνεισφέρει) θετικά στην ισχύ ευρωπαϊκού νομίσματος εφαρμόζοντας μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Η Ελλάδα επιβαρύνει το ευρώ, γ΄αυτό η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει το δικό της κράτος και την οικονομική της έδρα ως επιβάρυνση και – ανάλογα με αυτην την αντίληψη – να περικόψει της δαπάνες.

Η Γερμανία επιβάλλει στην Ελλάδα ένα πιστωτικό καθεστώς που λαμβάνει υπόψη την άποψη του χρηματοοικονομικού κόσμου για την ανικανότητα της Ελλάδας. Το ευρώ δεν πρέπει να είναι ένα χρήμα το οποίο ένα έθνος που βρίσκεται σε ανάγκη όπως η Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες.

Μόνο αν το ευρώ αντιπρωσοπεύει ανάπτυξη του κεφαλαίου – και με αυτην την ικανότητα περαιτέρω αξιόπιστου πολλαπλασιασμού – αυτό το χρήμα ικανοποιεί τις απαιτήσεις του κυρίου επικαρπώτη του.

Για την Γερμανία πρόκειται για το να εγκατασταθεί και τηρήσει το ευρώ ως μέσο ιμπεριαλιστικής εξουσίας ανταγωνίζοντας το Δολάριο σαν το κυρίως νόμισμα του κόσμου.